Καστορίας Σεραφείμ: Ουράνιος άνθρωπος…

Τον μακαριστό Μητροπολίτη Καστορίας Σεραφείμ τον είχαμε γνωρίσει στην Κόνιτσα τα τέλη της δεκαετίας του 1990, όπου μετέβαινε συχνά σε διάφορες λατρευτικές πανηγύρεις, καθώς γειτνιάζουν οι Μητροπόλεις.

Λίγα χρόνια είχε τότε, τρία νομίζουμε, που είχε εκλεγεί Μητροπολίτης, και ήταν πολύ νέος στην ηλικία, 40 μόλις ετών, αλλά ξεχώριζε για τη σύνεση, την ταπείνωση, την ιεροπρέπειά του και την και την καλοσύνη του.

Μιλούσες μαζί του και ένιωθες μια ζεστασιά και μια οικειότητα τέτοια, που αισθανόσουν σαν να τον γνώριζες χρόνια πριν. 

Έκτοτε τον συναντήσαμε και άλλες φορές, πάλι στην Κόνιτσα, με τον Επίσκοπο της οποίας κ. Ανδρέα, ο οποίος μας χειροτόνησε στον πρώτο και στο δεύτερο βαθμό της ιεροσύνης, συνδέονταν στενά, καθώς  τους ένωνε ο κοινός αγώνας για την Ελληνορθοδοξία. 

Άνθιζε μέσα του η πίστη, μ΄ όλους τους θησαυρούς, που αυτή έχει, και η ζωή του  ήταν μια ιεροτελεστία, είχε άγιο βάθος, αφού μοναδικός σκοπός του ήταν να αγαπά και να υπηρετεί το Θεό.   

Θα παραμείνει για πάντα  στην καρδιά  και στη συνείδηση όλων, ως ένα ολοκληρωμένο και συγκροτημένο και φωτεινό πνευματικό ανάστημα. 

Με τη σφραγίδα της σεμνότητας, της ευγένειας, της καθαρτικής εσωστρέφειας,  της αληθινότητας, της σοβαρότητας, της πραότητας, της προσοχής και της βαθιάς εσωτερικής καλλιέργειας.

Άνθρωπος της φρόνησης, του μέτρου και της αγάπης,  πόθος του διάπυρος ήταν να βλέπει τους Ορθόδοξους, την κοινωνία, την Πατρίδα να ανακαινίζονται και να ακμάζουν.  

Υπήρξε μακάριος κατά τους λόγους του Πνεύματος, γιατί εν Κυρίω έζησε και εν Κυρίω απέθανε. 

Θεωρούμε ότι η ζωή του αποτελεί παράδειγμα ιδιαίτερης προσοχής και μίμησης, ως προς το ζωηρό ενδιαφέρον, που έδειχνε,  για τη δημιουργική ανταπόκριση όχι μόνο στις  δικές του ψυχικές ανάγκες, αλλά και των άλλων.

Δεν έμενε ποτέ  ήσυχος με την ιδέα ότι  οι γύρω του ζουν υπάρξεις με  κενό στην ψυχή. Κι διαρκής προσπάθειά του και αγωνία του ήταν να αυτό, που μπορεί, για να γεμίσει  το κενό των ανθρώπινων ψυχών.

Την ίδια στιγμή δεν αδιαφορούσε για τα υλικά προβλήματα του κόσμου και έκανε, συνήθως αθόρυβα και σιωπηλά, ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τα απαλύνει.

Είχε ξεδιαλύνει το νόημα της ζωής. Και αυτό το νόημα του έδινε το περιεχόμενο, το σκοπό και την αντοχή στον αγώνα του. 

Πορευόταν συνειδητά και ανά πάσα στιγμή ρύθμιζε το βήμα του προς τον προορισμό του Ουρανού. 

Επιβεβαίωσε στην πράξη τα λόγια του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, ότι ο άνθρωπος έχει “βασίλειο” την θεϊκή καταγωγή του και έτσι η ζωή του σ΄ όλες τις πτυχές της έπαιρνε το χρώμα της πίστης του. 

Αυτή ήταν η βάση και το κέντρο κατάταξης της ζήσης, της σκέψης και του προσανατολισμού του.

Είχε γίνει ένα με τον Κύριο. Της χάρης, της αγάπης, της παντοδυναμίας Του μέτοχος. Άνθρωπος ουράνιος. Στοιχείο ευεργετικό για τον εαυτό του και τους άλλους. 

Κατά κοινή ομολογία ήταν μια πολύ συμπαθητική ιερατική φυσιογνωμία,  ήταν ιδιαίτερα αποδεκτός όχι μόνο από το ποίμνιό του, αλλά και ευρύτερα,  λόγω του ότι ήταν ήρεμος και γαλήνιος, κάτι που ζωγραφιζόταν εκφραστικά με εσωτερικά ηθικά χρώματα στο πρόσωπό του. 

Έμοιαζε με την οικοδομή εκείνη, που στηρίζεται όχι στην άμμο, αλλά σε γερά θεμέλια. Αν δεν είχε ταπείνωση ο μακαριστός Καστορίας Σεραφείμ, κανένα από τα πολλά επιτεύγματά στα 24 χρόνια της αρχιερατείας του  δεν θα μπορούσε να σταθεί.    

Απέφευγε τις ακρότητες, αλλά και τις ψευδοευγένειες στη συμπεριφορά του. 

Έκρινε αυστηρά τον εαυτό του και με επιείκεια τους άλλους και δεχόταν ευχαρίστως την κριτική και τις υποδείξεις. Και έτσι κατέκτησε τη δυσκολοπάτητη κορυφή των αρετών. Και ας θεωρούσε τον εαυτό του τελευταίο… 

Υπήρξε ομολογουμένως φυσιογνωμία αξιόλογη. Διακατεχόμενος από ζήλο προφητικό, στηλίτευσε πληγές σε διάφορους τομείς, χωρίς εν τούτοις να προκαλεί αντιδράσεις. Και αυτό χάρις στον άμεμπτο βίο του, ο οποίος ήταν ένα συνεχές κήρυγμα. 

Η από τον κόσμο έξοδο τέτοιων εμπνευσμένων μορφών, όπως ο αλησμόνητος Καστορίας Σεραφείμ, είναι μια αισθητή απώλεια για τις επάλξεις της Εκκλησίας.

Δάσκαλος, πατέρας, παρηγορητής, προστάτης, υποστηρικτής, εμπνευστής, εμψυχωτής, αναπτερωτής, φίλος, καθοδηγητής, κατηχητής, τροφοδότης, αναδείχθηκε σε μια καιόμενη λαμπάδα, που, όποιος ήθελε, έπαιρνε φως.  

Αλλά και μετά την κοίμησή του, όποιος θέλει, παίρνει φως, από μη φλόγα της καρδιάς του, που είναι αδύνατον να τη σβήσει ο θάνατος.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ  ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ

https://youtu.be/Eo-E_4lSbbg

https://www.exapsalmos.gr/2020/12/30/i-teleftaia-synentefksi-tou-mitropoliti-kastorias-serafeim-apo-to-nosokomeio-opou-edine-ti-machi/