ΚΕΝΤΡΟ ΣΙΤΙΣΗΣ «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ»
25 Χρόνια ιστορίας
1999-2024
Του Αρχιμ. Επιφανίου Οικονόμου
Σας καλωσορίζουμε στον Μητροπολιτικό μας Ναό, στο σπίτι του Πολιούχου μας Αγίου Νικολάου, στο τέλος, ενός πολύ δύσκολου, επίπονου, αλλά και τόσο δημιουργικού Καλοκαιριού, για να γιορτάσουμε μαζί μία πολύ σημαντική και ιστορική επέτειο. Την συμπλήρωση 25 ετών λειτουργίας του Κέντρου Σίτισης, με την επωνυμία «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ».
Πολλοί, στην εποχή μας, λοιδορούν τον λόγο της Εκκλησίας για τα θαύματα του Θεού στην ζωή μας. Ή νομίζουν ότι θαύμα είναι μόνον να αναστηθεί ο νεκρός, να δει το φως ο τυφλός, να περπατήσει ο παράλυτος. Πόσο στενοκέφαλη, αλήθεια, είναι αυτή η προσέγγιση. Πόσο απατηλός, τελικά, αποδεικνύεται ο πολυδιαφημισμένος στις μέρες μας ορθός λόγος, που εγκλωβίζει τον άνθρωπο στα περιορισμένα όρια της κτιστότητάς του και δεν του επιτρέπει να τα υπερβεί, για να καταλάβει πως, όταν δεχθεί και βάλει στην ζωή του τον Χριστό, όταν ενταχθεί στην κοινωνία των Αγίων, τότε το θαύμα είναι η αυτονόητη συνέπεια της ζωντανής παρουσίας του Θεού, που εξακολουθεί να ενεργεί και να θαυματουργεί εκεί που όλα φαίνονται μαύρα.
Εμείς, εδώ στον Μητροπολιτικό μας Ναό, ζούμε, μεταξύ των άλλων, ένα διαρκές θαύμα, που είναι καρπός της αγάπης του Θεού και της φροντίδας του Αγίου των πτωχών και των πεινώντων, του Αγίου Νικολάου. Ας μας εξηγήσουν οι ορθολογιστές: 25 χρόνια, 365 μέρες τον χρόνο, χωρίς αργίες, γιορτές και σχόλες, 1.000.000 μερίδες φαγητού, σε 120, κατά μέσο όρο, εμπερίστατους συμπολίτες μας, καθημερινά, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς την παραμικρή κρατική ή άλλη επιχορήγηση, χωρίς τακτικά και εξασφαλισμένα έσοδα, παρά μόνο με τον οβολό των απλών ανθρώπων, που βλέπουν, αγαπούν και εκτιμούν. Αν αυτό δεν είναι ένα ζωντανό, και καθημερινά επαναλαμβανόμενο θαύμα, τότε τί είναι; Το γεγονός ότι ένα τέτοιο Κέντρο έμεινε όρθιο στην μεγάλη περίοδο της οικονομικής κρίσης και άντεξε τους κλυδωνισμούς της πανδημίας, παραμένοντας ανοικτό, υπό δύσκολες υγειονομικές συνθήκες, όταν όλα γύρω μας έκλειναν και η κοινωνία είχε τρομοκρατηθεί, δεν είναι θαύμα; Αυτό το θαύμα γιορτάζουμε απόψε και έχει μεγάλη αξία να θυμηθούμε πώς ξεκίνησε, ποιοι συνέβαλαν και ποιοι εξακολουθούν να συμβάλλουν στην πραγματοποίησή του.
Ήταν περίοδος Τριωδίου, παραμονές της Μεγάλης Σαρακοστής του 1999. Όπως συνηθίζεται στις μεγάλες, τουλάχιστον, ενορίες των πόλεων, την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται συνάξεις – συνεστιάσεις, οικογενειακού, ας το πούμε έτσι, χαρακτήρα, για την ανταλλαγή ευχών και εμπειριών, για τη συμμετοχή στο υλικό δείπνο της αγάπης, έξω από τα καθιερωμένα, για τη συνύπαρξη σε κάποιες στιγμές χαράς και πιο χαλαρής συναναστροφής. Έτσι βρεθήκαμε όλοι μαζί, οι εφημέριοι του Μητροπολιτικού μας Ναού, οι Ιεροψάλτες μας, οι νεωκόροι, οι Εκκλησιαστικοί Σύμβουλοι, το Συμβούλιο του Φιλοπτώχου, τα στελέχη του νεανικού έργου και άλλα πρόσωπα της ευρύτερης οικογένειας του Αγίου Νικολάου. Η ιδιαιτερότητα εκείνης της συνάξεως συνίστατο στο γεγονός ότι παρών, για πρώτη φορά ανάμεσά μας, σε μια τέτοια εκδήλωση, ήταν ο νέος Ποιμενάρχης μας κ. Ιγνάτιος, που μόλις λίγους μήνες πριν είχε ενθρονιστεί στον Αρχιερατικό Θρόνο του Αγίου Νικολάου και της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος.
Η βραδιά εξελισσόταν σε ευχάριστους, οικογενειακούς ρυθμούς, χωρίς να φαίνεται ότι θα προκύψει κάτι το εξαιρετικό. Όμως, ο Δεσπότης μας είχε άλλα κατά νου και στρέφοντας προς το μέρος μας, με χαμηλή φωνή, μάς είπε: «Ξέρεις, έχω ένα όραμα. Παρατηρώ αυτούς τους μήνες ότι η φτώχεια και η ανέχεια που χαρακτηρίζει την ευρύτερη Ελληνική κοινωνία, δεν άφησε ανεπηρέαστη και την τοπική μας κοινωνία, του Βόλου και της Μαγνησίας. Υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν. Δόξα τω Θεώ, με τα «Σπίτια Γαλήνης» των ενοριών το πρόβλημα αντιμετωπίζεται κάπως, όχι, όμως, στην ολότητά του. Χρειάζεται κάτι άλλο, πιο ριζοσπαστικό, πιο τολμηρό, να λειτουργεί στο κέντρο της πόλης. Να ξεπερνά τα ενοριακά όρια, ν’ απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, φτωχούς ή λιγότερο φτωχούς, γνωστούς και αγνώστους, Χριστιανούς και μη, Έλληνες και ξένους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, μοναχικούς. Να λειτουργεί 365 μέρες το χρόνο, σε γιορτές και αργίες, να μη κλείνει ποτέ, γιατί και οι ανάγκες των ανθρώπων δε σταματούν ποτέ. Το κάναμε στον Πειραιά και πέτυχε. Δε χρειάζονται μεγάλες υποδομές. Αγάπη χρειάζεται και τόλμη. Αναλαμβάνεις να το φτιάξεις; Θα είμαι μαζί σου…».
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται και λίγη τρέλα. Άμα τα μετράς όλα με το ζύγι και τα σκέπτεσαι υπολογιστικά δεν κάνεις τίποτα. Η αγάπη δεν έχει μέτρο και η Εκκλησιαστική διακονία είναι αγάπη, τόλμη, τρέλα, ρίσκο, όλα μαζί. «Θα το κάνουμε, Σεβασμιώτατε και ο Θεός βοηθός».
Αμέσως μετά το Πάσχα, το όραμα άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά. Καταρτίστηκε εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας, ορίστηκε η πρώτη Διαχειριστική Επιτροπή και έγιναν οι πρώτες δημοσιεύσεις στον τοπικό Τύπο και ανακοινώσεις στο εκκλησίασμα για την φιλοσοφία και την προοπτική του εγχειρήματος. Και εκεί που χρήματα δεν υπήρχαν και «το ταμείον ήταν μείον», άρχισαν να συρρέουν οι εισφορές των ενοριτών μας, οι οποίοι, από την πρώτη στιγμή, αγκάλιασαν αυτό το έργο και στέκονται μέχρι και σήμερα οι μεγαλύτεροι αρωγοί στον αγώνα για την διατήρηση και την ανανέωσή του. Ο Θεός ήταν μαζί μας και ευλόγησε πλούσια τις προσπάθειες και τους αγώνες μας.
Αρχές Ιουνίου άρχισαν οι εργασίες διαμόρφωσης του υπόγειου χώρου, κάτω από τα σκαλοπάτια της βόρειας πλευράς του Ναού. Ήταν ένα καλοκαίρι, κυριολεκτικά βουτηγμένο στον ιδρώτα, στην σκόνη και στην αγωνία. Σαν και το φετινό καλοκαίρι. Μηχανικοί, αρχιτέκτονες και εργάτες μπαινόβγαιναν στο υπόγειο, που έπρεπε να μεταμορφωθεί σε αξιοπρεπή και φιλόξενο χώρο εστίασης. Ανάμεσά τους, μνημονεύουμε τον άνθρωπο που συντόνισε τις τεχνικές εργασίες και έδινε λύσεις στα όποια αδιέξοδα, τον αείμνηστο Απόστολο Γάτο. Ο Ναός είχε μεταβληθεί σε εργοτάξιο. Υδραυλικές και αποχετευτικές εγκαταστάσεις κατασκευάζονταν απ’ την αρχή. Νέες ενισχυμένες ηλεκτρικές παροχές θα έδιναν την απαραίτητη δύναμη στον χώρο και στα μηχανήματα ν’ αντέξουν τα αυξημένα φορτία. Ένας ακατάσχετος δημιουργικός πυρετός είχε καταλάβει όλους μας, καθώς κανείς δεν έλειπε από το προσκλητήριο. Ιερείς, Επίτροποι, Νεωκόροι, ενορίτες, ήταν όλοι εκεί, με ενθουσιασμό, βάζοντας ο καθένας τις δυνάμεις του, ενεργοποιώντας τις γνωριμίες του για την επιτάχυνση των εργασιών και την ολοκλήρωση του έργου. Στους ελάχιστους μήνες που ακολούθησαν είδαμε μπρος τα μάτια μας την βοήθεια του Θεού και την σκέπη του Αγίου Νικολάου να προσφέρονται σπάταλα και αφειδώλευτα. Δεν ήμασταν μόνοι. Ο προστάτης των ορφανών και των χειρών, ο τροφέας των πεινώντων, ο πλουτιστής των πενομένων, ο ρύστης των αιχμαλώτων, ο σωτήρας των πλεόντων, ο Παππούς και Πολιούχος μας, ήταν εκεί, το αόρατο χέρι, ο άοκνος συμπαραστάτης, ο μυστικός σύμβουλος και εμπνευστής μας.
Την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 1999 έγιναν τα εγκαίνια του Κέντρου Σίτισης του Μητροπολιτικού μας Ναού, με την επωνυμία «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ». Ο Μητροπολίτης μας, ο Νομάρχης Μαγνησίας, ο Δήμαρχος Βόλου, οι Στρατιωτικές και Αστυνομικές αρχές, αλλά και οι ευλογημένοι ενορίτες μας ήταν εδώ. Ανάμεσά τους οι αείμνηστοι Ιεροψάλτες μας, ο Μιχάλης Μελέτης και ο Κυριάκος Αργυρόπουλος. Ο πρώτος, μάλιστα, θα τιμηθεί απόψε από την «ΙΩΝΙΑ». Όλοι χάρηκαν μαζί μας την υλοποίηση του οράματος, που εκείνο το βράδυ του Τριωδίου ο νέος Ποιμενάρχης μας έκανε και δικό μας όραμα, ενεργοποιώντας δυνάμεις ανενεργές, ίσως, μέχρι εκείνη την ώρα. Και το Κέντρο πήρε μπροστά. Δεκάδες εθελόντριες γυναίκες, διακόνισσες της αγάπης, εργάζονται όλα αυτά τα χρόνια κάθε μέρα, ακούραστα και δημιουργικά, με πολλές αντιξοότητες, στενοχώριες, αλλά και μεγάλες χαρές, με απόλυτη ανιδιοτέλεια, χωρίς κανένα υλικό κέρδος, αλλά με πλούσια την ευλογία και τη χάρη του Θεού στη ζωή τους. Χωρίς αυτές δεν θα ήταν δυνατή η λειτουργία του Κέντρου και η ικανοποίηση των υψηλών προσδοκιών του. Ανάμεσά τους κι ένας άνδρας. Αυτό κι αν είναι θαύμα. Ο αγαπητός μας Αλέξανδρος Αλεξανδράκης, από την πρώτη μέρα, μέχρι προ ολίγων εβδομάδων, ήταν ο επικεφαλής του μαγειρείου και έφερε εις πέρας το καθήκον του, υπό δύσκολες και αντίξοες, πολλές φορές, συνθήκες. Ο Αλέξανδρος αγάπησε το έργο αυτό όσο λίγοι. Έκανε το υπόγειο του Αγίου Νικολάου δεύτερο σπίτι του. Γι’ αυτό και άντεξε. Γι’ αυτό κι εμείς, στο τέλος της εκδήλωσης θα του απονείμουμε την οφειλόμενη τιμή, εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης. Πολλές από εκείνες τις ευλογημένες ψυχές, τις εθελόντριες γυναίκες, δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή. Όμως, δεν έφυγαν ποτέ από την σκέψη και την προσευχή μας. Γι’ αυτό, την ερχόμενη Κυριακή 6 Οκτωβρίου, ο Σεβασμιώτατος θα λειτουργήσει στον Ναό μας και θα τελέσει μνημόσυνο για τις ευλογημένες ψυχές τους (αναφορά των ονομάτων τους).
Το «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ» άνοιξε τις πύλες του και λειτουργεί σε μια εποχή άκρατου καταναλωτισμού, όπου τα αγαθά διακινούνται με προκλητικότητα και ταχύτητα, αποκαλύπτοντας, με τον πιο δραματικό τρόπο, τις κοινωνικές ανισότητες του καιρού μας, που, από τη μια δημιουργεί νεόπλουτους με αφθονία υλικών αγαθών και, από την άλλη, ανθρώπους με ποικίλα προβλήματα κοινωνικής παρουσίας και επιβίωσης. Έφερε στην επιφάνεια ένα κοινωνικό πρόβλημα που συνεχώς οξυνόταν δίπλα μας αλλά έμενε καλά κλεισμένο πίσω από τις πόρτες των σπιτιών. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κυρίως, όμως, ηλικιωμένοι, βιώνουν μια τραγική κατάσταση ανέχειας και φτώχειας, εγκαταλελειμμένοι από τα συγγενικά τους πρόσωπα, ενώ σ’ όλη τους τη ζωή προσέφεραν στο κοινωνικό σύνολο και σήμερα βρίσκονται στο περιθώριο, επαιτώντας για λίγη βοήθεια. Παράλληλα με την κοινωνία που φαίνεται, την κοινωνία της «προόδου» και της «εξέλιξης», από την οποία, δυστυχώς, χρόνια τώρα, επιχειρείται ο εξανδραποδισμός του Θεού και η αποϊεροποίηση της ζωής, κινείται, στο περιθώριο, μια άλλη κοινωνία που ζητά αγάπη και συμπαράσταση, αλήθεια και δικαιοσύνη και κρούει εκκωφαντικά την πόρτα της συνείδησής μας.
Η τοπική μας Εκκλησία είναι συνεπής στην μακρόχρονη προσπάθεια καίριας παρέμβασης στα κοινωνικά δρώμενα του τόπου μας, που ξεκίνησε επί των ημερών του Δημητριάδος Ιωακείμ, την περίοδο της Κατοχής, με επίκεντρο το πολύπαθο υπόγειο του Αγίου Νικολάου, συνεχίστηκε από τον Δημητριάδος Χριστόδουλο, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών & Πάσης Ελλάδος, ο οποίος ίδρυσε τα πρώτα τέσσερα ενοριακά συσσίτια, τα πρώτα «Σπίτια Γαλήνης» και συνεχίζεται, με πιστότητα και νέο πνεύμα, από τον άξιο διάδοχό του Μητροπολίτη μας κ. Ιγνάτιο, ο οποίος κατέστησε κάθε ενορία κέντρο κοινωνικής δράσης και προσφοράς.
Η Μητρόπολή μας προσέδωσε στο «ΔΟΣ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ», από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του, τη θέση και τη σημασία που τού αρμόζει. Παράλληλα, άνοιξε την αγκαλιά της σε όλους ανεξαιρέτως τους συνανθρώπους μας που έχουν την ανάγκη της. Σε όλους αυτούς, εκτός από την καθημερινή βοήθεια σε τροφή, προσφέρει κυρίως αυτό που το κοσμικό πνεύμα της εποχής μας αδυνατεί να παράσχει. Προσφέρει αγάπη, συντροφικότητα, χαμόγελο, κυρίως, όμως, τον ίδιο το Χριστό προσωποποιημένο στα πρόσωπα όλων εκείνων, Κληρικών και λαϊκών που, με ανιδιοτέλεια, εθελοντισμό, συνέπεια και πιστότητα στη Χριστιανική τους ιδιότητα, δίνουν τον εαυτό τους στο έργο της αγάπης και της διακονίας των αδελφών.
Αναφερθήκαμε, ήδη, στα πρόσωπα εκείνα που συντελούν στην λειτουργία του Κέντρου αυτά τα 25 χρόνια. Οφείλουμε, όμως, να μνημονεύσουμε εκείνους, που κράτησαν το τιμόνι της ευθύνης και διακόνησαν το Κέντρο, με αγάπη, πιστότητα και συνέπεια. Τα μέλη των κατά καιρούς Διαχειριστικών Επιτροπών, επικεφαλής των οποίων, εκτός από τον ομιλούντα, διατέλεσαν οι σεβαστοί και αγαπητοί μας συνεφημέριοι Πρωτοπρεσβύτεροι Βασίλειος Ακριβόπουλος και Χαρίλαος Παπαγεωργίου. Ο πρώτος συνέβαλε καθοριστικά στην ανανέωση και στον εμπλουτισμό του απαραίτητου τεχνολογικού εξοπλισμού. Ο δεύτερος κράτησε ζωντανό το έργο στις δύσκολες περιόδους της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας. Τους αρμόζει ο δίκαιος έπαινος όλων. Τον νεώτερο εκ των συνεφημερίων μας Πρωτ. Μιχαήλ Τσούτσα, ο οποίος, ως Αντιπρόεδρος της Διαχειριστικής Επιτροπής, τα τελευταία χρόνια, ανέλαβε αυξημένες ευθύνες, στις οποίες ανταποκρίνεται με εξαιρετική επιτυχία. Μνημονεύουμε τις κ.κ. Κωνσταντίνα Τσάντου, Σοφία Χατζησταμούλη, Παρασκευή Χλαμύδα, Μαργαρίτα Τίγκα, Αρτέμιδα Τσιακούμη, που καθημερινά αναλώνονται στο έργο της αγάπης και της προσφοράς. Μνημονεύομε τον αγαπητό μας Σωτήριο Ψαροβασίλη, τ. τραπεζικό υπάλληλο, ο οποίος, επί σειρά, ετών διετέλεσε υπεύθυνος τροφοδοσίας, διαχειριζόμενος, με φόβο Θεού, τα διαθέσιμα χρήματα. Τον διάδοχό του, μέλος της εν ενεργεία Διαχειριστικής Επιτροπής, κ. Ιωάννη Κοντό, απόστρατο Στρατιωτικό, ο οποίος επιτελεί το έργο του με στρατιωτική τάξη και πειθαρχία. Και βέβαια, τον αγαπητό μας Βασίλειο Κολοβό, βετεράνο ναυτικό, ο οποίος, επ’ εσχάτων ανέλαβε την ευθύνη του μαγειρείου, ανταποδίδοντας στον Άγιο Νικόλαο την ευγνωμοσύνη του για την προστασία του στις θάλασσες. Μνημονεύουμε, τέλος, την αγαπητή μας Ειρήνη Σγαρδώνη, ιδρυτικό στέλεχος του Κέντρου, που επί πολλά χρόνια, έδωσε ψυχή στην λειτουργία του. Προς όλους καταθέτουμε την ειλικρινή μας ευγνωμοσύνη.
Κλείνοντας, επιθυμούμε να υποβάλουμε τις θερμές μας ευχαριστίες στους συντελεστές της αποψινής βραδιάς: Την περίφημη Ορχήστρα και Χορωδία «ΙΩΝΙΑ», υπό την διεύθυνση και διδασκαλία της κ. Κορνηλίας Φραγκογιάννη και την καλλιτεχνική δ/νση του κ. Νεκταρίου Δεμελή, οι οποίοι, με χαρά και ανιδιοτέλεια, συμμετέχουν στην αποψινή εκδήλωση και θα την ομορφύνουν με τους ήχους και τα τραγούδια τους. Τον χορηγό επικοινωνίας της εκδήλωσης, όμιλο ASTRA και τον ιδιοκτήτη του Σάκη Κοκκίνη. Τους χορηγούς των ηχητικών και φωτιστικών. Τους εθελοντές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπό την σπουδαία και πολύτιμη Χριστίνα Αγριγιάννη. Και βέβαια, τον παρουσιαστή της εκδήλωσης, αγαπητό φίλο και εκλεκτό συνεργάτη, Δημοσιογράφο Νίκο Βαραλή.
Σεβασμιώτατε, έχω πει πολλές φορές και θα το λέω πάντα ότι η εμπιστοσύνη σας είναι η κινητήριος δύναμη κάθε καλού έργου στην Τοπική μας Εκκλησία. Σας ευχαριστούμε που μας εμπιστευθήκατε το όραμά σας και επιλέξατε τον Μητροπολιτικό μας Ναό για να δημιουργηθεί το πρώτο σημαντικό έργο της ποιμαντορίας σας στην Δημητριάδα, λίγους μόνο μήνες μετά την εδώ εγκατάστασή σας. Εύχεσθε και για την συνέχεια. Γι’ αυτούς που κοπιάζουν καθημερινά και αναλώνονται, για να βρίσκουν οι αδύναμοι συμπολίτες μας αγάπη και ζεστασιά.
0 σχόλια